Α.Π.ΟΧΗ - Ανεξάρτητο Πολιτικό Όχημα

Το κείμενο που ακολουθεί έχει τον χαρακτήρα του πρωταρχικού καλέσματος. Είναι ανοιχτό προς τροποποίηση από όποιον ενδιαφέρεται προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν αποτελεί κάποιο μανιφέστο που δεν διαπραγματεύεται.

Επισκεφτείτε το portal Α.Π.ΟΧΗ. (Ανεξάρτητο Πολιτικό Όχημα)
http://apoxh.your-talk.com

Καλώς σας βρήκαμε,

και καλώς μας βρήκατε. Το κείμενο που ακολουθεί δεν έχει σκοπό. Ή τουλάχιστον δεν έχει κάποιο σκοπό την ώρα που γράφεται. Είναι μια ανοιχτή επιστολή, ένα κάλεσμα, προς όλους εσάς, που νιώθετε την ίδια ανησυχία με εμάς, για όλα αυτά που συμβαίνουν στην κοινωνία μας και όχι μόνο. Μπορεί να μην έχει σκοπό αυτό το κείμενο, αλλά θα ήμασταν το λιγότερο αφελείς, αν δεν ελπίζαμε να έχει αποτέλεσμα. Και δεν υπάρχει καλύτερο αποτέλεσμα από το να σταθεί το έναυσμα για τη γνωριμία μας, ηλεκτρονικού τύπου κατ' αρχήν, αλλά όχι μόνο. Μιας γνωριμίας ουσιαστικής, που θα επέλθει από την ανταλλαγή απόψεων και θέσεων, των προβληματισμών αλλά και των ενδιαφερόντων μας. Εξάλλου ο συγκερασμός ξεχωριστών προσωπικών αντιλήψεων στη δημιουργία μιας νέας κοινωνικής ηθικής αποτελεί το μεγαλύτερο βήμα προόδου και αυτό είναι η μοναδική αδιαπραγμάτευτη αρχή μας.

Η Α.Π.ΟΧΗ. (Ανεξάρτητο Πολιτικό Όχημα) δεν έρχεται για να καλύψει κάποιο πολιτικό κενό, ούτε για να επιφέρει την επανάσταση. Μέλημα και θέλησή της είναι να δείξει το δρόμο, ένα δρόμο απεγκλωβισμένο από όλα αυτά τα στερεότυπα μέσα στα οποία όλοι μας, έχουμε συνηθίσει να δρούμε, να λειτουργούμε, να ζούμε γενικότερα. Ακόμα, ακόμα και η αποχή ως λέξη αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά στερεότυπα των καιρών μας, το στερεότυπο της απάθειας και της απαξίωσης. Δεν παύει, όμως, να είναι μια λέξη και μόνο. Όταν η καθημερινότητά μας, διέπεται από πράξεις με νόημα, χωρίς προσωπικό συμφέρον και από σκέψεις με όραμα, χωρίς να χάνονται στη σφαίρα του φανταστικού και απραγματοποίητου, τότε η Α.Π.ΟΧΗ. θα αποτελεί απλώς μια λέξη. Μια λέξη - αφετηρία για ομαδική, συνειδητή και συνειδητοποιημένη οργάνωση αυτής καθ' αυτής της καθημερινότητας μας πάνω σε μια νέα βάση δεδομένων, με απαραίτητη προϋπόθεση την προσωπική αυτο-οργάνωση του καθενός από εμάς με γνώμονα τις ανάγκες των εκάστοτε χρονικών συγκυριών.

Αν μη τι άλλο θα μπορούσαμε να χαρακτηριστούμε ευθυνόφοβοι ή ακόμα και δειλοί αν δεν αναγνωρίζαμε ότι η χρονική αυτή στιγμή είναι από τις πλέον κατάλληλες για αλλαγή των κοινωνικών δομών. Όταν το πολιτικό παρελθόν αλλά και μέλλον της χώρας μας συντονιζόταν και προβλέπεται να συντονίζεται από τις ίδιες 4-5 απόμακρες οικογένειες, τότε νομίζουμε, ότι υπάρχει χώρος για έναν εναλλακτικό τρόπο συντονισμού. Πιο άμεσο και ευθύ, όπου όλοι μας θα νιώθουμε ότι παίρνουμε μέρος στις αποφάσεις και ότι έχουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης στο κατά πόσο θα προοδεύσει και θα καλυτερέψει η κοινωνία μας. Και τι μπορεί να είναι πιο άμεσο και ευθύ από ένα forum, μέσα στο οποίο ο καθένας θα είναι ελεύθερος να συμβάλλει σε μια γενικευμένη ανάγκη της κοινωνίας για αλλαγή σελίδας. Είναι χρέος όλων μας και πολύ περισσότερο της δικιά μας γενιάς, να αντιληφθούμε τις δυνατότητες μας και κυρίως τα μέσα που μας δίνονται πλέον, για να φέρουμε κάτι διαφορετικό στην κοινωνία.

Τελειώνοντας αυτό το κείμενο θα θέλαμε να αναφερθούμε λιγάκι σε όλους όσους θα προσπαθήσουν να δαιμονοποιήσουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή μας την προσπάθεια. Να ξέρουν ότι το μόνο που μπορούν να καταφέρουν, στην καλύτερη γι' αυτούς περίπτωση, είναι να καταποντίσουν το πολιτικό σκέλος της λέξης Α.Π.ΟΧΗ. Τότε όμως η ανάγκη για κάτι νέο θα είναι ακόμα πιο έντονη και κανείς δεν θα είναι σε θέση να απέχει από το μέλλον του. Για όλους τους υπόλοιπους καλώς σας βρήκαμε, ακόμα μια φορά!


1ο δημιουργικό συνέδριο

Α.Π.ΟΧΗ.



Επισκεφτείτε το portal Α.Π.ΟΧΗ. (Ανεξάρτητο Πολιτικό Όχημα)
http://apoxh.your-talk.com

Υπάρχει ελπίδα...

Υπάρχει σωτηρία

Καθημερινά, όλοι μας, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα στη χώρα πάνε από το κακό στο χειρότερο.

Αρκεί μόνο να αναλογιστεί ο καθένας για λίγα λεπτά πως κυλάει η ζωή του. Ανεξαρτήτως ηλικίας, εργασιακού χώρου, πόλης ή χωριού που διαμένει, το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων απλά... επιβιώνει. Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια, υποτίθεται, Ευρωπαϊκή χώρα το 2007;

Το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στους αρχικούς συμβιβασμούς που δέχεται ο καθένας από εμάς για να την παλέψει στην κοινωνία που ζούμε.

Το πολιτικό σύστημα, η διαχείριση της οικονομίας, ο σχεδιασμός της Παιδείας, οι κοινωνικές ευαισθησίες του κράτους, η οικολογική στρατηγική, έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο και πάντα με γνώμονα το κέρδος των επιχειρήσεων και την εξασφάλιση των εμπλεκομένων στο κράτος. Συχνά, γίνονται παρεμβάσεις, που σίγουρα, δεν έχουν σαν στόχο την καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των πολιτών.

Οι εκλογές στην Ελλάδα, το ύψιστο δικαίωμα του κάθε πολίτη, η ανά τέσσερα χρόνια έκλαμψη της δημοκρατίας στη χώρα, είναι το μεγαλύτερο πανηγύρι.

Εκλέγεται μια κυβέρνηση που το 70% των πολιτών την καταψηφίζουν. Ποια δημοκρατία; Ποια πλειοψηφία; Ποια κοινωνική αποδοχή;
Δείτε: (Η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2007, συγκέντρωσε, σε ποσοστό επί του συνόλου των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, μόλις το 30,1%)

Οι πολλοί δεν έχουμε αναλογιστεί τη δύναμή μας. Δεν έχουμε αντιληφθεί την δυνατότητα που έχουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

Απλά σκεφτείτε το εξής παράδειγμα:
Υπάρχει, κάπου, μια κοινωνία 100 ανθρώπων.
Οι 30 από αυτούς στηρίζουν το Χ κόμμα. Οι 27 το Ψ κόμμα. Και 17 επιλέγουν κάποια από τα μικρότερα κόμματα. Οι 26 δεν συμμετέχουν καθόλου στις εκλογές.
Η μη συμμετοχή των 26 αυτών ανθρώπων, των ανθρώπων που στηρίζουν την ΑΠΟΧΗ, διαμορφώνει και το τραγελαφικό αποτέλεσμα. Να εκλέγεται δηλαδή κυβέρνηση το κόμμα που καταψήφισαν 70 άνθρωποι στους 100.

Πολλοί θα πούνε, δεν με καλύπτει ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Θα συμφωνήσω απόλυτα ! Θα συμφωνήσω επίσης στο ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Και όταν λέω αλλαγή δεν εννοώ αυτό που λέει η κυβέρνηση, δηλαδή να μειωθεί κι άλλο η αναλογικότητα και να βγαίνει εν τέλει κυβέρνηση ένα κόμμα που το στήριξαν 25%. Θα συμφωνήσω πως η κατάσταση με τα κόμματα στην Ελλάδα έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Θα διαφωνήσω όμως με το ότι αυτό ΔΕΝ μπορεί να αλλάξει.

Έχουμε τη δύναμη. Είμαστε περισσότεροι από όσους συντηρεί αυτό το πολιτικό σύστημα της κατ' επίφασης δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΛΑΟΣ. Που συντηρούν τις οικογένειες τους. Δεν μιλάω για τα μεγάλα κεφάλια των κομμάτων που απομυζούν τεράστια ποσά για τον εαυτό τους. Δεν μιλάω για τις μίζες, τα ομόλογα, τους προϋπολογισμούς που κλέβει η εκάστοτε κυβέρνηση. Μιλάω για τους παρατρεχάμενους των κομμάτων. Αυτοί είναι εκείνοι που συντηρούν την κατάσταση. Όταν από τα 3.000.000 των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και τα 2.700.000 του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν σχεδόν 2.000.000 άνθρωποι που ζούνε από τις κομματικές οργανώσεις και δεν έχουν άλλη εργασία, αυτοί είναι οι πρώτοι που θα θέλουν να συντηρηθεί ένα τέτοιο καθεστώς. Έτσι έχουν μάθει. Έτσι βολεύτηκαν και έτσι πιστεύουν πως θα πρέπει να συνεχίσει.

Θα μου πείτε όμως, πως μπορεί κάτι τέτοιο να αλλάξει; Με το κόμμα του Παπαθεμελή; Με τον ΛΑΟΣ; Με μια ισχυρότερη "Αριστερά"; Όλα αυτά τα κόμματα έχουν οροφή. Έχουν όριο στην αποδοχή του κόσμου. Και αυτό γιατί χρησιμοποιούν τις ίδιες συνταγές, με λιγότερα υλικά. Χρησιμοποιούν όλα αυτά τα χρόνια ιδέες, προτάσεις, πρόσωπα, τακτικές που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Τι μπορεί να γίνει; Πως μπορεί αυτό το σκηνικό να αλλάξει; Πως θα μπορέσει ο πολύς ο κόσμος να εκφραστεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;

Ο άνθρωπος καθημερινά με τον τρόπο που η κοινωνία έχει επιβάλει δεν έχει χρόνο να δει αυτά τα προβλήματα και να ψάξει για λύσεις. Τρέχει από το πρωί ως το βράδυ στη δουλειά του, παίρνοντας ένα μισθό που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά αγαθά, και όταν το βράδυ γυρίσει στο σπίτι του, ανοίγει την τηλεόραση. Κάθεται στον καναπέ του και ντοπάρεται με το ναρκωτικό της απάθειας. Αν οι ειδήσεις της τηλεόρασης έλεγαν τι πραγματικά συνέβη στην χώρα κάθε μέρα, θα εξαγρίωναν τόσο πολύ αυτόν που θα τις έβλεπε που με το που τελείωναν θα έπρεπε ο καθένας από μας να βγει στο δρόμο. Αυθόρμητα. Χωρίς να οργανώνεται από κάποιον... Εκεί θα συναντούσε όλους του υπόλοιπους εξαγριωμένους που θα κατέβαιναν στο δρόμο απλά να δηλώσουν την αντίθεσή τους σε όσα τραγικά συμβαίνουν καθημερινά. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Όλα τα ΜΜΕ, έχουν την κοινή γραμμή δράσης. Υπνωτίστε όσο περισσότερο κόσμο μπορείτε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά.

Κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει μόνο όταν αρχίσει ο καθένας να κοιτάει μέσα του. Να ξεκινήσει από τον ίδιο του τον εαυτό και να αναλογιστεί για λίγα λεπτά το τι έκανε εκείνος σήμερα για να αλλάξει αυτό που όλοι συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι σωστό. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα, εναλλακτική, ελεύθερη, ανεξάρτητη πρόταση. Με ιδέες και προτάσεις που θα κοιτούν το κοινό συμφέρον όλων των πολιτών. Μια πρόταση που θα στηρίζεται στη δύναμη των πολλών. Μια πρόταση που θα διαμορφωθεί από τους πολλούς για τους πολλούς. Μια πρόταση χωρίς οροφή. Απαγκιστρωμένη από τις κλειστές έννοιες του δήθεν σοσιαλισμού, του δήθεν φιλελευθερισμού, της δήθεν αριστεράς. Όλα αυτά απέτυχαν και αποτυγχάνουν περισσότερο χρόνο με το χρόνο. Οι πολίτες έχουμε τη δύναμη. Έχουμε τα μέσα. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι οργάνωση. Αυτές οι άτακτες ιδέες, οι σκόρπιοι προβληματισμοί του καθενός, η αγανάκτηση που νιώθουν οι περισσότεροι, να μορφοποιηθούν ώστε να αποτελέσουν ένα κοινό σημείο αφετηρίας. Μια αφετηρία που θα είναι το έναυσμα για κάτι νέο. Για κάτι που θα αλλάξει την ιστορία αυτής της χώρας που τώρα κυβερνούν λίγοι και μέτριοι.

Υπάρχει σωτηρία. Υπάρχει ελπίδα.