Υπάρχει ελπίδα...Υπάρχει σωτηρία
Καθημερινά, όλοι μας, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα στη χώρα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Αρκεί μόνο να αναλογιστεί ο καθένας για λίγα λεπτά πως κυλάει η ζωή του. Ανεξαρτήτως ηλικίας, εργασιακού χώρου, πόλης ή χωριού που διαμένει, το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων απλά... επιβιώνει. Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια, υποτίθεται, Ευρωπαϊκή χώρα το 2007;
Το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στους αρχικούς συμβιβασμούς που δέχεται ο καθένας από εμάς για να την παλέψει στην κοινωνία που ζούμε.
Το πολιτικό σύστημα, η διαχείριση της οικονομίας, ο σχεδιασμός της Παιδείας, οι κοινωνικές ευαισθησίες του κράτους, η οικολογική στρατηγική, έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο και πάντα με γνώμονα το κέρδος των επιχειρήσεων και την εξασφάλιση των εμπλεκομένων στο κράτος. Συχνά, γίνονται παρεμβάσεις, που σίγουρα, δεν έχουν σαν στόχο την καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των πολιτών.
Οι εκλογές στην Ελλάδα, το ύψιστο δικαίωμα του κάθε πολίτη, η ανά τέσσερα χρόνια έκλαμψη της δημοκρατίας στη χώρα, είναι το μεγαλύτερο πανηγύρι.
Εκλέγεται μια κυβέρνηση που το 70% των πολιτών την καταψηφίζουν. Ποια δημοκρατία; Ποια πλειοψηφία; Ποια κοινωνική αποδοχή;
Δείτε: (Η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2007, συγκέντρωσε, σε ποσοστό επί του συνόλου των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, μόλις το 30,1%)
Οι πολλοί δεν έχουμε αναλογιστεί τη δύναμή μας. Δεν έχουμε αντιληφθεί την δυνατότητα που έχουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Απλά σκεφτείτε το εξής παράδειγμα:
Υπάρχει, κάπου, μια κοινωνία 100 ανθρώπων.
Οι 30 από αυτούς στηρίζουν το Χ κόμμα. Οι 27 το Ψ κόμμα. Και 17 επιλέγουν κάποια από τα μικρότερα κόμματα. Οι 26 δεν συμμετέχουν καθόλου στις εκλογές.
Η μη συμμετοχή των 26 αυτών ανθρώπων, των ανθρώπων που στηρίζουν την ΑΠΟΧΗ, διαμορφώνει και το τραγελαφικό αποτέλεσμα. Να εκλέγεται δηλαδή κυβέρνηση το κόμμα που καταψήφισαν 70 άνθρωποι στους 100.
Πολλοί θα πούνε, δεν με καλύπτει ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Θα συμφωνήσω απόλυτα ! Θα συμφωνήσω επίσης στο ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Και όταν λέω αλλαγή δεν εννοώ αυτό που λέει η κυβέρνηση, δηλαδή να μειωθεί κι άλλο η αναλογικότητα και να βγαίνει εν τέλει κυβέρνηση ένα κόμμα που το στήριξαν 25%. Θα συμφωνήσω πως η κατάσταση με τα κόμματα στην Ελλάδα έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Θα διαφωνήσω όμως με το ότι αυτό ΔΕΝ μπορεί να αλλάξει.
Έχουμε τη δύναμη. Είμαστε περισσότεροι από όσους συντηρεί αυτό το πολιτικό σύστημα της κατ' επίφασης δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΛΑΟΣ. Που συντηρούν τις οικογένειες τους. Δεν μιλάω για τα μεγάλα κεφάλια των κομμάτων που απομυζούν τεράστια ποσά για τον εαυτό τους. Δεν μιλάω για τις μίζες, τα ομόλογα, τους προϋπολογισμούς που κλέβει η εκάστοτε κυβέρνηση. Μιλάω για τους παρατρεχάμενους των κομμάτων. Αυτοί είναι εκείνοι που συντηρούν την κατάσταση. Όταν από τα 3.000.000 των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και τα 2.700.000 του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν σχεδόν 2.000.000 άνθρωποι που ζούνε από τις κομματικές οργανώσεις και δεν έχουν άλλη εργασία, αυτοί είναι οι πρώτοι που θα θέλουν να συντηρηθεί ένα τέτοιο καθεστώς. Έτσι έχουν μάθει. Έτσι βολεύτηκαν και έτσι πιστεύουν πως θα πρέπει να συνεχίσει.
Θα μου πείτε όμως, πως μπορεί κάτι τέτοιο να αλλάξει; Με το κόμμα του Παπαθεμελή; Με τον ΛΑΟΣ; Με μια ισχυρότερη "Αριστερά"; Όλα αυτά τα κόμματα έχουν οροφή. Έχουν όριο στην αποδοχή του κόσμου. Και αυτό γιατί χρησιμοποιούν τις ίδιες συνταγές, με λιγότερα υλικά. Χρησιμοποιούν όλα αυτά τα χρόνια ιδέες, προτάσεις, πρόσωπα, τακτικές που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Τι μπορεί να γίνει; Πως μπορεί αυτό το σκηνικό να αλλάξει; Πως θα μπορέσει ο πολύς ο κόσμος να εκφραστεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Ο άνθρωπος καθημερινά με τον τρόπο που η κοινωνία έχει επιβάλει δεν έχει χρόνο να δει αυτά τα προβλήματα και να ψάξει για λύσεις. Τρέχει από το πρωί ως το βράδυ στη δουλειά του, παίρνοντας ένα μισθό που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά αγαθά, και όταν το βράδυ γυρίσει στο σπίτι του, ανοίγει την τηλεόραση. Κάθεται στον καναπέ του και ντοπάρεται με το ναρκωτικό της απάθειας. Αν οι ειδήσεις της τηλεόρασης έλεγαν τι πραγματικά συνέβη στην χώρα κάθε μέρα, θα εξαγρίωναν τόσο πολύ αυτόν που θα τις έβλεπε που με το που τελείωναν θα έπρεπε ο καθένας από μας να βγει στο δρόμο. Αυθόρμητα. Χωρίς να οργανώνεται από κάποιον... Εκεί θα συναντούσε όλους του υπόλοιπους εξαγριωμένους που θα κατέβαιναν στο δρόμο απλά να δηλώσουν την αντίθεσή τους σε όσα τραγικά συμβαίνουν καθημερινά. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Όλα τα ΜΜΕ, έχουν την κοινή γραμμή δράσης. Υπνωτίστε όσο περισσότερο κόσμο μπορείτε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά.
Κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει μόνο όταν αρχίσει ο καθένας να κοιτάει μέσα του. Να ξεκινήσει από τον ίδιο του τον εαυτό και να αναλογιστεί για λίγα λεπτά το τι έκανε εκείνος σήμερα για να αλλάξει αυτό που όλοι συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι σωστό. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα, εναλλακτική, ελεύθερη, ανεξάρτητη πρόταση. Με ιδέες και προτάσεις που θα κοιτούν το κοινό συμφέρον όλων των πολιτών. Μια πρόταση που θα στηρίζεται στη δύναμη των πολλών. Μια πρόταση που θα διαμορφωθεί από τους πολλούς για τους πολλούς. Μια πρόταση χωρίς οροφή. Απαγκιστρωμένη από τις κλειστές έννοιες του δήθεν σοσιαλισμού, του δήθεν φιλελευθερισμού, της δήθεν αριστεράς. Όλα αυτά απέτυχαν και αποτυγχάνουν περισσότερο χρόνο με το χρόνο. Οι πολίτες έχουμε τη δύναμη. Έχουμε τα μέσα. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι οργάνωση. Αυτές οι άτακτες ιδέες, οι σκόρπιοι προβληματισμοί του καθενός, η αγανάκτηση που νιώθουν οι περισσότεροι, να μορφοποιηθούν ώστε να αποτελέσουν ένα κοινό σημείο αφετηρίας. Μια αφετηρία που θα είναι το έναυσμα για κάτι νέο. Για κάτι που θα αλλάξει την ιστορία αυτής της χώρας που τώρα κυβερνούν λίγοι και μέτριοι.
Υπάρχει σωτηρία. Υπάρχει ελπίδα.
Καθημερινά, όλοι μας, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, αντιλαμβανόμαστε πως τα πράγματα στη χώρα πάνε από το κακό στο χειρότερο.
Αρκεί μόνο να αναλογιστεί ο καθένας για λίγα λεπτά πως κυλάει η ζωή του. Ανεξαρτήτως ηλικίας, εργασιακού χώρου, πόλης ή χωριού που διαμένει, το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων απλά... επιβιώνει. Είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια, υποτίθεται, Ευρωπαϊκή χώρα το 2007;
Το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στους αρχικούς συμβιβασμούς που δέχεται ο καθένας από εμάς για να την παλέψει στην κοινωνία που ζούμε.
Το πολιτικό σύστημα, η διαχείριση της οικονομίας, ο σχεδιασμός της Παιδείας, οι κοινωνικές ευαισθησίες του κράτους, η οικολογική στρατηγική, έχουν αφεθεί στον αυτόματο πιλότο και πάντα με γνώμονα το κέρδος των επιχειρήσεων και την εξασφάλιση των εμπλεκομένων στο κράτος. Συχνά, γίνονται παρεμβάσεις, που σίγουρα, δεν έχουν σαν στόχο την καλυτέρευση του επιπέδου ζωής των πολιτών.
Οι εκλογές στην Ελλάδα, το ύψιστο δικαίωμα του κάθε πολίτη, η ανά τέσσερα χρόνια έκλαμψη της δημοκρατίας στη χώρα, είναι το μεγαλύτερο πανηγύρι.
Εκλέγεται μια κυβέρνηση που το 70% των πολιτών την καταψηφίζουν. Ποια δημοκρατία; Ποια πλειοψηφία; Ποια κοινωνική αποδοχή;
Δείτε: (Η Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2007, συγκέντρωσε, σε ποσοστό επί του συνόλου των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων, μόλις το 30,1%)
Οι πολλοί δεν έχουμε αναλογιστεί τη δύναμή μας. Δεν έχουμε αντιληφθεί την δυνατότητα που έχουμε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Απλά σκεφτείτε το εξής παράδειγμα:
Υπάρχει, κάπου, μια κοινωνία 100 ανθρώπων.
Οι 30 από αυτούς στηρίζουν το Χ κόμμα. Οι 27 το Ψ κόμμα. Και 17 επιλέγουν κάποια από τα μικρότερα κόμματα. Οι 26 δεν συμμετέχουν καθόλου στις εκλογές.
Η μη συμμετοχή των 26 αυτών ανθρώπων, των ανθρώπων που στηρίζουν την ΑΠΟΧΗ, διαμορφώνει και το τραγελαφικό αποτέλεσμα. Να εκλέγεται δηλαδή κυβέρνηση το κόμμα που καταψήφισαν 70 άνθρωποι στους 100.
Πολλοί θα πούνε, δεν με καλύπτει ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι εκλογές. Θα συμφωνήσω απόλυτα ! Θα συμφωνήσω επίσης στο ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Και όταν λέω αλλαγή δεν εννοώ αυτό που λέει η κυβέρνηση, δηλαδή να μειωθεί κι άλλο η αναλογικότητα και να βγαίνει εν τέλει κυβέρνηση ένα κόμμα που το στήριξαν 25%. Θα συμφωνήσω πως η κατάσταση με τα κόμματα στην Ελλάδα έχει φτάσει σε ένα τέλμα. Θα διαφωνήσω όμως με το ότι αυτό ΔΕΝ μπορεί να αλλάξει.
Έχουμε τη δύναμη. Είμαστε περισσότεροι από όσους συντηρεί αυτό το πολιτικό σύστημα της κατ' επίφασης δημοκρατίας στην Ελλάδα.
Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΛΑΟΣ. Που συντηρούν τις οικογένειες τους. Δεν μιλάω για τα μεγάλα κεφάλια των κομμάτων που απομυζούν τεράστια ποσά για τον εαυτό τους. Δεν μιλάω για τις μίζες, τα ομόλογα, τους προϋπολογισμούς που κλέβει η εκάστοτε κυβέρνηση. Μιλάω για τους παρατρεχάμενους των κομμάτων. Αυτοί είναι εκείνοι που συντηρούν την κατάσταση. Όταν από τα 3.000.000 των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας και τα 2.700.000 του ΠΑΣΟΚ υπάρχουν σχεδόν 2.000.000 άνθρωποι που ζούνε από τις κομματικές οργανώσεις και δεν έχουν άλλη εργασία, αυτοί είναι οι πρώτοι που θα θέλουν να συντηρηθεί ένα τέτοιο καθεστώς. Έτσι έχουν μάθει. Έτσι βολεύτηκαν και έτσι πιστεύουν πως θα πρέπει να συνεχίσει.
Θα μου πείτε όμως, πως μπορεί κάτι τέτοιο να αλλάξει; Με το κόμμα του Παπαθεμελή; Με τον ΛΑΟΣ; Με μια ισχυρότερη "Αριστερά"; Όλα αυτά τα κόμματα έχουν οροφή. Έχουν όριο στην αποδοχή του κόσμου. Και αυτό γιατί χρησιμοποιούν τις ίδιες συνταγές, με λιγότερα υλικά. Χρησιμοποιούν όλα αυτά τα χρόνια ιδέες, προτάσεις, πρόσωπα, τακτικές που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Τι μπορεί να γίνει; Πως μπορεί αυτό το σκηνικό να αλλάξει; Πως θα μπορέσει ο πολύς ο κόσμος να εκφραστεί και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Ο άνθρωπος καθημερινά με τον τρόπο που η κοινωνία έχει επιβάλει δεν έχει χρόνο να δει αυτά τα προβλήματα και να ψάξει για λύσεις. Τρέχει από το πρωί ως το βράδυ στη δουλειά του, παίρνοντας ένα μισθό που δεν φτάνει ούτε για τα βασικά αγαθά, και όταν το βράδυ γυρίσει στο σπίτι του, ανοίγει την τηλεόραση. Κάθεται στον καναπέ του και ντοπάρεται με το ναρκωτικό της απάθειας. Αν οι ειδήσεις της τηλεόρασης έλεγαν τι πραγματικά συνέβη στην χώρα κάθε μέρα, θα εξαγρίωναν τόσο πολύ αυτόν που θα τις έβλεπε που με το που τελείωναν θα έπρεπε ο καθένας από μας να βγει στο δρόμο. Αυθόρμητα. Χωρίς να οργανώνεται από κάποιον... Εκεί θα συναντούσε όλους του υπόλοιπους εξαγριωμένους που θα κατέβαιναν στο δρόμο απλά να δηλώσουν την αντίθεσή τους σε όσα τραγικά συμβαίνουν καθημερινά. Αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Όλα τα ΜΜΕ, έχουν την κοινή γραμμή δράσης. Υπνωτίστε όσο περισσότερο κόσμο μπορείτε όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά.
Κάτι τέτοιο μπορεί να αλλάξει μόνο όταν αρχίσει ο καθένας να κοιτάει μέσα του. Να ξεκινήσει από τον ίδιο του τον εαυτό και να αναλογιστεί για λίγα λεπτά το τι έκανε εκείνος σήμερα για να αλλάξει αυτό που όλοι συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι σωστό. Αυτό που χρειάζεται είναι μια νέα, εναλλακτική, ελεύθερη, ανεξάρτητη πρόταση. Με ιδέες και προτάσεις που θα κοιτούν το κοινό συμφέρον όλων των πολιτών. Μια πρόταση που θα στηρίζεται στη δύναμη των πολλών. Μια πρόταση που θα διαμορφωθεί από τους πολλούς για τους πολλούς. Μια πρόταση χωρίς οροφή. Απαγκιστρωμένη από τις κλειστές έννοιες του δήθεν σοσιαλισμού, του δήθεν φιλελευθερισμού, της δήθεν αριστεράς. Όλα αυτά απέτυχαν και αποτυγχάνουν περισσότερο χρόνο με το χρόνο. Οι πολίτες έχουμε τη δύναμη. Έχουμε τα μέσα. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι οργάνωση. Αυτές οι άτακτες ιδέες, οι σκόρπιοι προβληματισμοί του καθενός, η αγανάκτηση που νιώθουν οι περισσότεροι, να μορφοποιηθούν ώστε να αποτελέσουν ένα κοινό σημείο αφετηρίας. Μια αφετηρία που θα είναι το έναυσμα για κάτι νέο. Για κάτι που θα αλλάξει την ιστορία αυτής της χώρας που τώρα κυβερνούν λίγοι και μέτριοι.
Υπάρχει σωτηρία. Υπάρχει ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου